อิสรชน แห่ง คาบสมุทรอินโดจีน

ชาวเวียดนาม มักไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านไปเรื่อย ๆ พวกเขาจะหาอะไรทำตลอดเวลา ชีวิตที่ลำบาก ยากจนขนาดกินมันต่างข้าวในสมัยสงคราม หล่อหลอมให้ต้องอดทนและทำงานหนัก...แต่ถึงกระนั้น พวกเขาก็ไม่เคยมองข้ามการศึกษา นักเรียนทุกคนเรียนฟรี โดยภาครัฐ จะบังคับให้นักเรียนในชนบทต้องเรียนจนจบ ม.ต้น ส่วนนักเรียนในเมืองต้องจบ ม.ปลาย มีมหาวิทยาลัยและวิทยาลัยทั่วประเทศถึง 200แห่ง

หมดชีวิต คือหมดเวลา ชีวิตมีค่า เมื่อมีเวลาสร้างบารมี

จากนั้น เมื่อลูกๆนำความรัก และห่วงจากดวงใจของหลวงพ่อ ที่เป็นที่หนึ่งในใจของอาม่า มาบอกให้ฟัง อาม่าจึงทิ้งอายุ 86 ปี ที่เคยคิดว่าเป็นอุปสรรคไว้เบื้องหลัง แล้วมาวัดทุกอาทิตย์ นั่งสมาธิทุกวันมิได้ขาด เมื่อเริ่มทำ ก็ทำได้ เมื่อเริ่มนั่ง ก็นั่งดี เมื่อเริ่มเข้าที่ อะไรๆมันก็ง่าย

สามี...ผู้เปลี่ยนไป

สามีของลูกเขาเปลี่ยนไปมาก แต่ก่อนนี้ ไม่อยากจะเมาท์เลยค่ะ เขาขี้บ่นและขี้โมโหมาก ใครขับรถไม่ดีโดนปาดนิดปาดหน่อย ต้องไล่ตาม เพื่อจะตามไปด่าเขา บางทีเอารองเท้าที่ใส่อยู่ปาใส่เขาเลย ปาเสร็จ พออารมณ์สงบก็มานึกเสียดาย เพราะต้องไปหาซื้อใหม่ บางทีหาอะไรปาไม่ได้ ก็ยกเท้า ยกกำปั้น เงื้อไม้เงื้อมือ

ผลการปฏิบัติธรรมจากประเทศจีน

แต่เมื่อผ่านความไม่คิดไปได้ ก็จะไปเจอแสงสว่าง มีความสุขมาก เมื่อได้อยู่ในภาวะนี้ รู้สึกว่า เวลาผ่านไปครู่เดียว เหมือนตัวผมไม่มีลมหายใจ ไม่มีตัวตน แล้วผมก็ได้เห็นดวงใสสว่าง ใหญ่กว่าดวงดาว เป็นทั้งความสว่าง ความขาว ความใส และความเย็น สว่างเหมือนเวลากลางวัน ขาวเหมือนเป็นประกายวาววับบริสุทธิ์ ใสเหมือนน้ำค้างใสๆ ความเย็นที่ไม่ใช่อุณหภูมิเย็นๆ แต่เป็นความเย็นที่สงบเยือกเย็นไม่เร่าร้อน